Het volgende continent

We staan op het punt om te vertrekken naar Marokko. Morgen tussen zeven en acht uur gaan we ankerop en zeilen dan een nieuw continent tegemoet. We hebben er zin in en zijn er eigenlijk ook wel aan toe, hoewel de Algarve, waar we nu zo’n drie weken zijn, wel heel erg mooi is. Op dit moment liggen we nog op de Guadiana, de grensrivier tussen Portugal en Spanje. We liggen aan de Spaanse kant bij Ayamonte omdat we hier heel snel een nieuwe Maceratorpomp (versnijderpomp om de vuilwatertank leeg te pompen op zee) konden krijgen bij de Nederlandse watersportwinkel Nautic Ayamar. De vorige is helaas overleden na een trouwe dienst van 13 jaar, waarvan de laatste vijf jaar heel intensief.

Foto Femmie

Foto Femmie

Het afscheid van de prachtige baai in Alvor is ons zwaar gevallen. Wat is het daar mooi. Maar goed, we doen een rondje Atlantic en dus gaan we weer verder. Met een korte tussenstop in Portimao zijn we doorgevaren naar de baai bij de provinciehoofdstad Faro. Het anker laten we vallen achter het eiland Ilha Da Culatra. We liggen hier niet alleen. Vrijwel de hele vertrekkerslichting 2017 is hier inmiddels ook aangekomen of komt vandaag of morgen hier ook aan. De baai hier is een vergrote versie van de baai bij Alvor en heet Ria Formosa. Het uitzicht op het eiland en het omliggende waddenachtige gebied is onwaarschijnlijk mooi. 

Foto Femmie

Foto Femmie

  

 

 

 

 

Foto Femmie

Foto Femmie

 

We maken een korte dagtrip naar Faro, waar we helaas, ondanks de belofte in de pilot, geen ooievaars ontdekken. Wel genieten we van de mooie stad.

 

Foto Femmie

 

Vanaf de boot zijn we met hoogwater over het wad naar het plaatsje Olhao overgestoken en zo met de taxi naar Faro gereden. Op de terugweg nemen we de trein. Een mooie rit langs de zoutpannen. Grote bergen van het witte goud liggen al bijna klaar voor consumptie.

Zodra we zijn aangekomen op het station van Olhao lopen we nog even langs de Chinese winkel. Dit fenomeen moet zijn intrede in Nederland nog maken, maar is hier al helemaal ingeburgerd.  Kort gezegd is een Chinese winkel een Blokker, Zeeman, Action en Xenos ineen en dan qua formaat meestal minstens tien keer zo groot. En het prijsniveau is “beneden alle peil”. Wij hebben er al heel wat gekocht. Van jurkje tot handig gereedschap.

Na de Chinees lopen we naar de dinghy in het haventje van Olhao. Het is nu net laagwater en de steiger waar de dinghy ligt is al afgesloten. Femmie is gelukkig brutaal genoeg om langs het hek te klimmen en met de dinghy naar de kant te roeien. Eenmaal aan boord van de dinghy blijkt er aardig wat wind te staan, en omdat we nu vanwege het lage water om het wad heen moeten varen een behoorlijk stuk om. Nadat de eerste golf over ons heen is geslagen, besluiten we toch maar een weg te zoeken over het wad. Dat gaat eigenlijk boven verwachting goed. Okay, na ongeveer de helft van de af te leggen afstand moten we uitstappen en door het enkeldiepe water onze weg vervolgen, maar dat maakt de pret er niet minder op. Weer een stuk verder is het water op en slepen/dragen we de dinghy het laatste stuk over het wad. Uitgeput  en met buikpijn van het lachen komen we terug bij De Liefde. Met een heerlijke dag als herinnering vallen we voor de laatste keer hier op het wad in slaap.

Dinsdagmorgen vertrekken we vroeg naar Ayamonte om de Maceratorpomp op te halen. Met een beetje motorzeilen zijn we in vijf uurtjes in Ayamonte en Peter vaart direct in planee naar de watersportwinkel om de pomp op te halen. Na een kwartiertje is hij weer terug en nog een half uurtje later is de pomp werkend ingebouwd. 

De rivier waar we hier liggen is heerlijk rustig met tal van watervogels om ons heen. Kortom ons afscheid uit Europa is mooi en we kijken uit naar Afrika, het volgende continent.

We zijn er klaar voor.

Femmie geniet met volle teugen van onze reis. Naast school timmert ze vooral weer creatief aan de weg. Is het niet met haken of lipjes van colablikjes dan wel met fotograferen.

Skypen met Nederland

Klusserdeklus

Laten we zeggen dat we ons niet vervelen. Twee september zijn we in de baai van Alvor aangekomen en met een korte onderbreking in Portimao, liggen we hier nog steeds. Net als we het anker hier in de prachtige baai willen laten vallen, worden we via de marifoon verwelkomd door de bemanning van de Summerwind die hier al een paar weken liggen. Als ze later op de dag langskomen is het meteen gezellig. Casper en Floor zijn voor een jaar of drie onderweg voor een rondje wereld en zijn in mei vertrokken uit Amsterdam.

Hun verblijf hier is wat langer dan gepland door een probleempje met de watertank en als ze een paar dagen later naar Portimao willen vertrekken een iets groter probleem met de hydrauliek van de boot. Casper en ik (Peter) hebben het probleem inmiddels gevonden en vrijwel opgelost. Het is alleen nog even wachten op een nieuwe slang voor de cilinder die de ophaalbare kiel bediend. Maar die lijkt er morgen te komen.

Vanmorgen zijn ook wij aan de beurt met een probleempje. Monique wil een van de zonnepanelen aan de zeerailing omhoog draaien zodat deze beter op de zon gericht staat, maar op hetzelfde moment breekt de verbinding van het paneel bij de hekstoel af. Ze roept met een lichte paniek in haar stem of ik alsjeblieft even wil komen. Gelukkig kunnen we het paneel rustig van de vaste buis halen en in veiligheid brengen.

Ik ga direct in de MacGyver/Wicky de Viking/A-Team modus en bedenk wat de beste oplossing voor dit gevalletje is. Al snel heb ik een deel van de gewenste materialen gevonden en omdat Floor en Casper in Portimao zijn, kunnen zij ook nog wat onderdeeltjes meenemen. Nu de avond is gevallen, kijken we terug op een dag flink klussen, maar het resultaat mag er zijn. Het paneel hangt weer als nooit tevoren. Samen met een stevige extra ondersteuning moeten de panelen de rest van reis veilig blijven hangen. Overigens hebben wij de panelen, voor we vertrokken nog vervangen door wat grotere exemplaren. Waarschijnlijk is dit de oorzaak geweest dat nu een van de bevestigingen is afgebroken. De andere panelen hebben immers al eens meer dan zestig knopen wind om de oren gehad en toen is alles netjes blijven hangen.

Zoals jullie in ons vorige blog hebben kunnen lezen, zijn we volgens plan op 30 augustus vertrokken vanuit Cascais. Het is nog vroeg als we vertrekken, maar er staat gelukkig al een beetje wind. De hele dag hebben we voldoende wind en zo komen we tegen de avond aan in Sines. We vinden een plekje voor het strand en samen met nog twee Nederlandse boten liggen we hier lekker rustig. Geen swell en met een mooi uitzicht op het kasteel waar de Portugese ontdekkingsreiziger Vasco da Gama is geboren. Hoewel er door twee steden getwist waar De Gama geboren is, weten ze het hier in Sines toch heel zeker.

Na een "verkenningsdagje" in Sines vertrekken we 1 september voor de laatste etappe naar de Algarve. Volgens het wereldwijde web is de watertemperatuur daar op zijn minst zes graden warmer dan hier aan de westkust en omdat ik Femmie heb gezegd dat ik absoluut nog een keer ga zwemmen in Portugal de uitgelezen kans om deze belofte in te lossen. Zodra we uit de havenmond van Sines zijn, zien we weer de eerste dolfijnen. Het blijft een fascinerend gezicht hoe deze beesten met de boeg spelen, je aankijken en de meest fantastische sprongen maken. Vandaag komen er zoveel dolfijnen langs, tot de kaap bij Sao Vicente, zien we er met korte tussenpozen zeker zeventig.

Om de kaap neemt de wind, zoals altijd bij een kaap, toe tot ruim dertig knopen. Helaas staat om de kaap ook nog teveel wind om vlak achter de kaap te ankeren en dus zeilen we door naar het haventje achter Sagres. Hoewel we hier ook niet helemaal swellloos liggen, is het een stuk beter dan bij de kaap of net voor het haventje bij het strand waar we de boten die daar voor anker liggen bijna van boord tot boord heen en weer zien gaan. De volgende dag, staan we op tijd op en zeilen met te weinig wind en een gangetje van een knoop of 2,5 naar Alvor, waar we nu dus nog steeds liggen. Zodra het anker ligt, roep ik Femmie en als ze buiten is spring ik in het water is mijn belofte ingelost.

Afgelopen week hebben we regelmatig flink wat wind en samen met de binnenkomende vloedstroom geeft dat af toe aparte taferelen. De boten die hier voor anker liggen, varen dan ieder hun eigen rondje en zo nu en dan moet je dan behoorlijk opletten of er niet te dicht op elkaar geankerd is. Tot nu toe geen ongelukken maar als een catmaran vijftig meter ankerketting uit heeft staan op drie meter water dan lijkt het toch echt alsof deze een eigen leven is gaan leiden zodra de wind tegen stroom staat.

Ook de Vagebond ligt hier en besluit na een dag om toch maar voor het dorp te gaan ankeren. Tijdens de vloedstroom vaart de Vagebond namelijk zeker vijftien rondjes rond het anker en het lijkt er echt op alsof ze gewoon zeilt en ook overstag gaat.

Met onze visvangst gaat het steeds beter. Op een ochtend kunnen we hier in de baai de juiste methode afkijken van een lokaal privévissertje. Zodra we de hengel uitgooien, hebben we vrijwel direct beet en halen we onze eerste kleine zeebaars binnen. Bij drie stuks houdt het op, maar die avond genieten we volop van ons eerste maaltje zeebaars. Gisteren is het Femmie die het probeert en ook zij haalt binnen de kortste keren drie flinke zeebaarzen binnen. Vol trots vertelt Femmie aan de vertrekkers om ons heen dat ze deze vissen allemaal zelf gevangen heeft. Erg leuk.

Helaas hebben we ook wat tegenslag op het persoonlijke vlak. Sjoerd, die 10 augustus aan boord is gekomen, heeft het niet naar zijn zin aan boord. Vooral het zeilen staat hem tegen. We proberen met korte dagtochten het zo aangenaam mogelijk voor hem te maken, maar hij wordt er gewoon niet vrolijker op. Na veel vijven en zessen besluit Sjoerd een paar dagen geleden, dat hij terug naar Nederland wil. Hij heeft het er zichtbaar moeilijk mee, net als de rest hier aan boord. Ook het gemis van zijn vriendin speelt een grote rol bij zijn besluit. Er worden heel wat traantjes gelaten als hij in de taxi stapt naar de luchthaven van Faro. We hebben goede hoop dat hij binnenkort toch aan zijn eigen backpackreis kan beginnen en zo zijn tussenjaar een mooie invulling kan geven zodat hij volgend jaar met prachtige herinneringen kan starten met zijn studie.

Morgen willen we voor wat grotere inkopen naar de baai van Portimao en daarna door naar Faro. De planning daarna staat nog niet helemaal vast maar het moment om te vertrekken naar Marokko nadert nu wel snel. De route naar Rabat staat al in de kaart en de route over land, voor als we in Marokko zijn, staat ook al min of meer vast. Kortom, we hebben het goed naar ons zin en kijken uit naar onze volgende bestemmingen.

Best spannend, de eerste keer bij een vreemde kapper.

Positie:

37 07' 23.01" N

008 37' 12.83" W