dinsdag 29 augustus 2017

Karel met het glazen oog


We liggen nu bijna een week in Cascais en vallen met onze neus in de boter, want er is deze hele week een muziekfestival op de boulvard. Vandaag (dinsdag de 29e augustus) heerst er weer rust en het podium wordt afgebroken. Het regent een beetje. Voor het eerst sinds La Coruna. Oh nee, voor het eerst hier langs de kust. Gisteren zijn we namelijk op de fiets naar het circuit van Estoril gefietst. Een kort maar pittig stukje bergop fietsen met als beloning een flinke regenbui halverwege.

Tot vandaag alleen maar heerlijk weer. Alleen dat is al genoeg om met volle teugen te genieten. Femmie en Sjoerd zwemmen en snorkelen al bijna elke dag. Wij vinden het water met 17,5 graden nog "iets" te fris. De baai hier is een drukke ankerplaats met veel watervertier vanaf het strand. 



Zondagavond is er vuurwerk en moeten we voor korte tijd de ankerplaats verlaten. Iets verderop liggen we echter op de eerste rang voor het vuurwerk. Na het vuurwerk, gaan we om half twee (in de nacht) meteen terug naar de baai. Hier liggen we namelijk behoorlijk in de swell. Iets teveel voor een goede nachtrust.






Nog een kleine sfeerimpressie vanuit Nazaré

Vanuit Nazaré, je weet wel, die haven met bijbehorende vislucht, zijn we in een dagtocht hier naar Cascais gezeild. In het begin moest de motor nog bij, maar later hebben we voldoende wind en na Cabo Raso neemt de wind zelfs even toe tot ruim 35 knopen. Voor het eerst langs de kust reven we de zeilen. Het rif kan er al snel uit als we  een paar mijl van de kaap verwijderd zijn. De motor moet zelfs bij als de wind vlakbij Cascais tot onder de vier knopen daalt.

Als we uit Nazaré vertrekken hangen we ook meteen het vislijntje met inktvisje overboord. Hoewel we denken dat het water nog iets te koud is proberen we het toch met het inktvisje. Halverwege, als we al niet meer zoveel aandacht voor de vislijn hebben, begint de reel/vismolen te ratelen en de lijn lijn loopt razendsnel uit. WE HEBBEN BEET! Groot is de teleurstelling als we naar achteren kijken en zien dat we een zeemeeuw aan de haak hebben. Wat moet we nu? Langzaam halen we de lijn binnen, de meeuw verzet zich hevig en weigert los te laten, of kan niet loslaten omdat de haak wellicht ergens in zijn snavel vastzit. Wat een domme meeuw, zeggen we nog. Op dat moment laat de meeuw los en als de lijn binnen is, zien we dat het inktvisje nog geheel in takt is. We noemen de meeuw "Karel met het glazen oog" naar zijn evenknie "Karel met de houten poot" uit Pluk van de Petteflet van Annie M.G. Schmidt. Ook deze dag geen zelf gevangen vis dus.

We liggen hier in de baai zo rustig dat we besluiten om voor ons bezoek aan Lissabon geen haven op zoeken, maar gewoon hier te blijven liggen en met de trein naar Lissabon te gaan. Het treinreisje is een half uurtje en we stappen op het station vlakbij de rivier de Taag uit. Het uitzicht over de rivier is mooi, maar eerlijk is eerlijk, Porto wint het in dit opzicht. Dit geldt overigens ook voor de rest van de stad, vinden wij. De oude trams zijn wel erg leuk en de twee kerken die we bezoeken zijn indrukwekkend. Ze worden ook wel de duurste kerken ter wereld genoemd. Wat een werk zit hier in.








Gedurende de dag stijgt de temperatuur weer naar tropische waarden, hoewel de verwachting was dat het vandaag iets minder warm zou zijn. Als we moe zijn van het lopen door de steile straten en bijna geen droge draad meer aan ons lijf hebben, besluiten we de trein terug te nemen naar Cascais. Terug op de boot ploffen we neer in de kuip en genieten van het avondzonnetje en iets minder van de harde muziek vanaf de boulevard.

Als we de volgende morgen uit de veren zijn, drijft er een voor 90% gezonken bijbootje van het type optimist vlak naast de boot. Omdat we willen voorkomen dat het bootje richting de Atlantische Oceaan verdwijnt, roepen we de maritieme politie op om te vragen wat we kunnen doen. Zij vragen ons of we het bootje naar de visserspier willen brengen. Nou vooruit, dat willen we wel doen. We roeien met onze dinghy en het bijna gezonken bootje richting de pier. Dat valt nog flink tegen. Het bootje laat zich niet zomaar verplaatsen. Na bijna een half uur zwoegen komen we bij de pier aan en wordt het bootje in de kraan op de pier gehesen, vlak voordat het definitief naar de bodem verdwijnt. Deze dag hebben we onze ochtendgymnastiek weer gehad.



Het plan is om morgen verder naar het zuiden te gaan. Tenminste als de verwachte wind er is. Anders stellen we het nog een dagje uit. De volgende en laatste plaats voor we de Algarve bereiken is Sines. Een voordewinds tochtje van iets meer dan vijftig mijl langs de kust.


Het paadje vanaf de dinghysteiger.


Positie:
38 41' 54.74" N
009 24' 45.26" W

dinsdag 22 augustus 2017

En dan nu (roffelderoffel), de foto's.

Net als de trein naar Santiago, heeft Sjoerd ook kunnen genieten van de luxe trein in Spanje.

 

Op Ons bereiken we de top.

 

Combarro
 





Baiona


In Baiona is het feest.

 
 

 En we zijn in..


Viana do Castelo


 

 

 

Leixoes


Porto








 Nazaré


Ontspanning onderweg

Eau de Nazaré

Gistermiddag (21 augustus) varen we de haven van Nazaré binnen na een kort tochtje vanuit Figueira Da Foz. We zien het eigenlijk al meteen, het is hier op zijn zachtst gezegd geen luxe marina. De drijvende steigers, drijven nog maar net en zitten onder de meeuwensh.t. Het havenkantoor is al dicht en we rekenen een niet met de faciliteiten te rijmen bedrag van € 32,50 p/n af bij de portier. Op en rond de haven staan meerdere "projectjes" (zo noemen wij boten waar nog veel aan moet gebeuren voor ze weer het water op kunnen) en her en der liggen ook een aantal wrakken op het terrein.
Een echte klushaven dus. Afgezien van de dagelijkse klusjes, is die tijd voor ons achter de rug.

Afgelopen week zijn we vanuit Baiona hierheen gevaren. Het eerste stadje wat we aandoen na Baiona is Viano Do Castelo. We vertrekken samen met de Dina Helena en de Maaike Saadet. De wind laat het tijdens het tochtje van 35 mijl grotendeels afweten. Het is dus vooral motorzeilen langs de kust. Omdat de haven geen plek heeft voor onze lengte, leggen we aan aan een ponton langs de rivier. We hebben precies 50 centimeter ruimte voor en achter. Komende dagen is het feest in het stadje. Als we het centrum in lopen staan de tribunes al langs de weg. We eten 's avonds met de andere vertrekkers bij een leuk restaurant met vriendelijke bediening. 

De volgende dag gaan we naar het kerkje bovenop de berg met een prahctig uitzicht over de zee en het binnenland. We nemen het kabelbaantje naar boven en na de bezichtiging de weg, nou ja weg, trap weer naar beneden. Terug op de boot, doen we nog een klusje bij de Dina Helena aan boord, zodat zij de genua ook veilig uit kunnen bomen tijdens de komende overtochten. 

Na twee dagen besluiten we om verder te varen naar Leixoes. Het grootste deel kunnen we zeilen. Er is wel een andere vervelend puntje vandaag. Het is behoorlijk mistig. Soms is het zicht minder dan tweehonderd meter en dus staat de radar de hele dag aan. Als we de havenmond naderen, kiezen we ervoor om achter een visserschip aan te varen, omdat deze de weg vast een stuk beter kent dan wij. Het zicht is heel slecht en ineens doemt er een enorme boeg van een olietanker op uit de mist. Ons laatste uur is geteld. We gaan binnen een paar seconden ten onder!

Het blijkt mee te vallen, maar het duurt even voor de hartslag weer naar normale waarden gedaald is. Op de ais hebben we al eerder gezien dat er achter de golfbreker een boot afgemeerd ligt. Maar nu zien we pas wat voor een schip het is. 

Op het moment dat ons hart nog een paar keer vergeet zijn werk te doen, laten we het anker vallen. Om ons heen liggen nog een paar boten voor anker en er wordt volop getraind door open wedstrijdbootjes (49'ers) voor het komende WK dat hier wordt gehouden.

We liggen hier eigenlijk midden in de containerhaven van Leixoes en het is een komen en gaan van grote en nog grotere containerschepen. Vooral 's nachts geeft dat een onheilspellend geluid in onze boot. Een hele rustige nacht wordt het dus niet. Als we uit de veren zijn, gaan we met de metro naar Porto. Het duurt even voor we door hebben hoe de kaartjesautomaat werkt, maar na wat hulp van een vriendelijke Portugees lukt het om de juiste kaartjes te kopen. Het ritje met de metro duurt een klein half uurtje en we stappen midden in het drukke centrum van Porto uit. Porto is prachtig met vele nauwe straatje en het uitzicht over de Douro (rivier) is "einmalig". Hoewel de architectuur compleet anders is, wanen we ons een beetje in Amsterdam. Porto heeft ook een rijk verleden en opvallender nog....... Tours en Tickets bussen. 

Het is erg warm en als we terug op de boot zijn, vinden we het niet erg dat de wind is aangetrokken voor de nodige afkoeling. Ook de Vagebond is inmiddels aangekomen in de baai. Zij zijn die nacht vertrokken vanaf het eiland Cies en zijn in tien uurtjes hierheen gezeild. 

De volgende morgen om zeven uur vertrekken we verder naar het zuiden. Onderweg worden we verschillende keren begeleid door dolfijnen. Sjoerd ziet ze voor de eerste keer naast de boot en geniet zichtbaar van de schijnbare speelsheid van de dolfijnen. Ons doel voor vandaag is Figueira da Foz. Volgens de pilot is er hier geen ankermogelijkheid en is de marina very expensive. Twee zaken die ons eigenlijk niet zo goed bevallen. De werkelijkheid blijkt anders. Na de twee havenhoofden is er aan stuurboord een mooie kom, met een druk strand waar we prima kunnen ankeren. Er ligt al een Portugees maar die vertrekt direct als hij ziet dat wij daar ook ons anker laten vallen. We twijfelen of je hier wel mag liggen, maar zolang er geen sterke arm komt om ons op de regels te wijzen, blijven we gewoon liggen. Even later komt er nog een Engelsman naast ons liggen en als het donker wordt, liggen we nog met ons tweetjes en is er nog geen controle of iets dergelijks geweest. De volgend emorgen is de Engelsman al vertrokken en als wij vertrekken begint het strand alweer vol te lopen met badgasten. We hijsen het ijzeren zeil en na 35 mijl komen we aan in Nazaré. Het plan is om woensdag, als de verwachte wind er is, door te zeilen naar Cascais bij Lissabon. Tot die tijd genieten we van de eau de Nazaré en verkennen we het touristische stadje met heerlijke terrasjes en goed wifi.

Positie:
39 35' 02.08" N
009 04' 32.41" W



zaterdag 19 augustus 2017

Vilagarcia - Baiona

En de paella is weer lekker! Vandaag zijn we aangekomen in Baiona net buiten Ria de Vigo aan de zuidzijde. Met drie grote marina's een echt watersportcentrum. We liggen hier samen met de Dina Helena van Henk en Marja en de Maaike Saadet van Jacco en Jannie. 1 april tijdens de vertrekkersbijeenkomst in Enkhuizen lagen we toevallig ook naast/achter elkaar.

Nadat we Sjoerd hebben opgehaald vanaf het station in Vilagarcia zijn we de volgende dag doorgevaren naar San Vincente del Mar. Om twee redenen. Ten eerste omdat hier een hele mooie rustige baai is en ten tweede omdat Sjoerd uit Nederland een lier heeft meegenomen voor de bemanning van de Vagebond. Zij hebben nogal pech gehad met een van de lieren op de mast. Bij het op spanning brengen van een val is een lier afgebroken en dus is er met spoed een nieuwe lier gewenst. Het was even sjouwen, maar dat vond Sjoerd geen probleem. Ook de Vagebond ligt daar en zo kan Sjoerd de meegenomen lier overhandigen. Vanzelfsprekend zijn ze heel blij dat Sjoerd dit heeft kunnen doen voor ze.

We zijn tijdens ons bezoek aan de Spaanse Ria's nog niet veel in het Nationale Park geweest. Maar nu komt het er toch van. Vandaag gaan we naar Ons. Ons maakt deel uit van het nationale park Atlanticas de Galicia en je mag hier alleen ankeren als je een vergunning hebt. Deze kan je via het internet aanvragen. Op de dag zelf moet je nog wel even aangeven waar je gaat ankeren. Nadat we het anker hebben laten vallen, varen we met de bijboot naar het strand om samen met Peter en Jacqueline van de Elisabeth een wandeling rond het eiland te maken.

Vanzelfsprekend kiezen wij Hollanders er weer voor om op het heetst (32 graden) van de dag een wandeling te beginnen. Halverwege vinden we gelukkig een terras met uitzicht en voldoende vloeibaars zodat we ook de tweede helft van de wandeling met goed gevolg kunnen volbrengen. Tijdens het tweede deel komen we over de top van het eiland met vuurtoren. De vuurtoren hadden we de avond ervoor al goed gezien vanaf onze ankerplek bij San Vincente del Mar.

Gezien de windverwachtingen besluiten we om de nacht niet bij Ons door te brengen, maar naar Ria de Pontevedra door te zeilen. Het is een stukje van vijf mijl en als we de baai indraaien, wanen we ons in Ibiza of Llorett de Mar. Vele waterfietsen, kano's, waterscooters, bananen achter een speedboot en zelfs een "parachuteboot" varen/drijven om ons heen. Toch gooien we het anker uit en hopen dat de zon snel onder gaat, zodat het wat rustiger wordt. En inderdaad als het even later wat donkerder wordt, is de baai leeg en genieten we van een heerlijk avond. Om de Ibizasfeer er een beetje in te houden draaien we wat "foute" nummers uit de jaren 70-90 en zetten we ons ledlampje in de kuip op discostand. Vooral Femmie kan bijna niet meer stoppen met lachen. Sjoerd heeft voornamelijk last van plaatsvervangende schaamte.

In Ria de Pontevedra moeten we vooral het plaatsje Combarro bezeoeken. Tenminste dit horen we van verschillende zeilers om ons heen en ook de pilot geeft aan dat dit een must in de ria's is. Na enkele mijlen op de motor door gebrek aan wind, komen we aan in een ondiepe baai vlakbij Combarro. Vanaf de baai ziet een en ander er nog niet zo uitdagend uit. Als we even later met de dinghy naar het dorp zijn gevaren, blijken alle aanprijzingen niet voor niks geweest. We lopen kris kras door het dorpje. De straatjes hebben we wat weg van Marken of het "Doolhof" in Volendam. Vooral de nogal merkwaardige opslagplaatsen (Horreos) in vrijwel elke tuin zijn opvallend.

De volgende morgen vertrekken we uit de Spaanse Ria's naar Baiona waar we nu dus samen met twee andere Nederlandse schepen liggen. En ook hier krijgen we bezoek van een groep dolfijnen op de ankerplaats.

Positie:
42 07.080' N
008 50.467' W

Helaas geen foto's omdat de internetverbinding, zelfs 3G, te traag is.

donderdag 10 augustus 2017

Droogvallen in Spanje


Ja, het kan echt. Nou ja droogvallen, een half uurtje met de kiel op de bodem. Met een beetje harde noordenwind in combinatie met springtij gaat er toch snel iets meer water weg dan gedacht. De Liefde vindt dat overigens geen enkel probleem met haar lange kiel.

We liggen inmiddels in Ria de Arousa en genieten van elke baai die beschutting geeft tegen de soms flink aantrekkende “Portugese Noord”. De wind waait hier namelijk in de zomer vrijwel altijd uit het noorden. Behalve voor diegenen die haast hebben om naar het zuiden te komen. Nu hebben wij natuurlijk helemaal geen haast, en dus hebben wij de wind gewoon in de rug.

De eerste baai die we hier bezoeken, is de baai net ten noorden van Santa Uxia De Ribeira. We liggen vlakbij het strand samen met nog een aantal Nederlandse schepen (Elisabeth, Maximo, Vagebond, Fastus en de Win2Win). Na een nachtje besluiten we deze ankerplek te verlaten en een iets meer beschutte baai op te zoeken. De plek is op zich prima, maar er komt zo nu en dan wel wat swell door.
We varen naar een vijf mijl verderop gelegen baai waar geen golfje naar binnenkomt. Samen met drie andere schepen, de Dina Helena heeft hier ook het anker laten zakken, besluiten we om een strandborrel te doen. Aangekomen op het strand, ligt ons dekentje nog niet op de grond of een strandwacht komt met flinke stappen op ons af om kenbaar te maken dat dit toch niet de bedoeling is. Helaas blijken de regels zo te zijn dat je hier wel vanaf het strand het water in mag, maar niet vanaf het water het strand op mag komen. Femmie had de vorige dag bij Ribeiro ook al zo’n ervaring toen ze vanaf de boot naar het strand zwom en op het strand meteen weer werd weggestuurd omdat dit toch echt niet mag.
Na wat onderhandelingen met de strandwacht blijkt er geen schot in de zaak te komen en wij besluiten spontaan om te gaan voor een “bijnaophetstrandborrel” beter gezegd boeiborrel. Een honderdtal meters vanaf het strand liggen namelijk wat boeien en wij binden onze dinghy’s daar aan vast en zo hebben we uiteindelijk toch een zeer geslaagde borrel.

Jawel hoor, Femmie staat er ook op.
De volgende dag zeilen we, na de wacht goed verdeeld te hebben, naar een twee mijl verderop gelegen baai. Volledig uitgeput en vervuild door het zware weer, kunnen we nog net uitwijken voor een paar rotsen onder water en laten we samen met SY Elisabeth, ook uit Edam overigens, ons anker voor prachtig strandje vallen. We genieten maar weer eens van het weer en ook kunnen we zonder problemen met de dinghy naar het strand om wat inkopen in het dorpje te doen.


Na een rustige nacht met nagenoeg geen wind zeilen we naar een baai om de zuidpunt van Isla de Arousa. Ons anker ligt nog maar net in de grond of Familie Dolfijn zwemt vlak langs de boot om ons te begroeten. Het is hier flink ondiep, maar dat lijkt geen probleem voor ze. Als ’s avonds het water weer zakt houden we voor de zekerheid toch de dieptemeter in de gaten. We hebben berekend dat er nog zo’n twintig centimeter water onder de kiel blijft staan. Helaas blijkt onze berekening niet helemaal juist want een kwartier voor tot een kwartier na laagwater liggen we met de kiel op de bodem. Wel weer een aparte ervaring, die we met De Liefde nog niet beleefd hebben.


Gisteren, 9 augustus, zijn we naar de marina van Vilagarcia de Arousa gezeild en nu liggen we prinsheerlijk in een box te wachten op Sjoerd. Het is overigens sinds La Coruna weer de eerste haven waar we liggen. Sjoerd komt vandaag vanuit Nederland naar Vilagarcia. Een lange trip met vliegtuig, bus en trein. We kijken natuurlijk uit naar zijn komst.

En voor de Edammers...zelf hier zijn fans.

Positie:
42 35' 59.98" N
008 46' 08.62" W

vrijdag 4 augustus 2017

Camariñas - Muros


Om maar meteen de gevleugelde woorden van de rasamsterdammer Paul (Eetcafé De Ouwe Blauwe) in huis te vallen; “Wat een pl…..weer hè?”. We liggen in Ria de Muros bij Muros en de afgelopen paar dagen was het heerlijk weer. Tot gisteravond de mist binnentrok en het vannacht begon te regenen. Het zit nu helemaal potdicht en het motregent regelmatig. Kortom een dag om binnen te blijven. Maar het is marktdag vandaag in Muros en gaan toch naar de kant om wat inkopen te doen.

Dinsdag 1 augustus zijn wij vertrokken uit Ria de Camariñas. Samen met de Fastus een stukje verder naar het zuiden. De wind, nou wat er voor door moet gaan, hebben we mee en we zeilen in een ouwe mannen tempo richting de beruchte Kaap Finisterre, onderdeel van Costa da Morte (de kust des doods). In 2002 heeft de olietanker Prestige hier schipbreuk geleden en voor een enorme olieramp gezorgd. Daar is nu niks meer van te merken, maar het blijft een kaap de die indruk wekt.



Na Finisterre verleggen we de koers iets oostelijker en zeilen na een tijdje rustig Ria de Muros in. We vinden een mooie ankerplek vlakbij het haventje van Muros.

We zijn niet de enigen hier. Naast ons ligt de SantanA met de Nederlandse bemanning Jan en Trees die al bijna zeven jaar de wereld rond zeilen en nu langzaam op de terugweg zijn naar Nederland. Als we met de dinghy langsvaren, worden we direct aan boord uitgenodigd en meteen overstelpt met de prachtige belevenissen die zij de afgelopen jaren hebben meegemaakt. Wat een lieve mensen heb je toch!
De volgende dag komen ook de Maximo, Vagebond en de Fastus in de baai ankeren en zo liggen er ineens vijf Nederlandse boten hier. Samen besluiten we om ’s avonds met elkaar tapas te gaan eten in het dorp.


Het wordt een gezellige Hollandse avond en na wat lol met de dinghy’s op de terugweg vallen we als een roos in slaap en worden de volgende dag door de regen gewekt.

En omdat foto's vaak meer zeggen dan woorden (grotere afbeeldingen? Even op de foto klikken.):


 

 



 


 

 

 

Positie:
42 46’ 51.54” N
009 03’ 28.55” W