donderdag 12 april 2018

Turks and Caicos - Bahama’s

Om de voortgang er een beetje in te houden, vertrekken we op 9 april richting de Bahama’s. Voortgang omdat we best een tijdje op de Bahama’s willen blijven, maar ook nog een deel van de oostkust van de Verenigde Staten.

Eerst maar eens uitklaren op de Turks and Caicos. Dit verloopt niet heel soepel. Volgens de pilot kunnen we bij de haven uitklaren. Als we voor de kust ankeren en met de dinghy naar de “marina” varen ontdekken we dat het kantoor van immigrations alleen op afroep bezet is. We spreken af voor de volgende morgen. Omdat de verwachte windshift al eerder in de nacht komt, besluiten we toch maar te vertrekken. We liggen nu immers aan lagerwal en in de volle deining. Niet fijn en te link, vinden wij. We proberen bij een volgend eilandje nogmaals om uit te klaren. Ook hier is deze mogelijkheid sinds de orkanen komen te vervallen. Na kort overleg besluiten we om te vertrekken zonder uitklaringsstempel.




De overtocht verloopt soepel en snel. We navigeren in de nacht tussen de zuidelijke eilanden van de Bahama’s door. Halverwege de nacht komen we een motorschip tegen met heel merkwaardige navigatieverlichting. Het schip ligt op tegenliggende koers, maar zelfs als het schip gepasseerd is en volledig achter ons vaart, zien we nog de groene en rode navigatieverlichting. Nogal verwarrend dus.

We zetten koers naar Clarence Town op Long Island. Volgens de pilot de eerste plek waar we in kunnen klaren. Het is al wat later op de middag als we het anker laten vallen. We besluiten meteen naar de kant te gaan om in te klaren. Maar wat blijkt, ook hier is er geen mogelijkheid om in te klaren. Van de havenmeester horen we dat het geen probleem is als we een nachtje blijven liggen en pas inklaren bij onze volgende stop. In de marina zwemmen veel haaien. Ze komen op de visresten af die de vissers in het water gooien als ze de vis fileren. Ze hebben dus geen enkele interesse in een dinghy met sappige europeanen.

Na een bak koffie in een kantine-achtig restaurant, besluiten we terug te varen naar De Liefde. De eerste kennismaking met de Bahama’s is dus nog niet heel positief. De volgende morgen vertrekken we naar George Town op Great Exuma Island. We hebben licht weer, maar kunnen toch het grootste deel zeilen. De aanloop van de baai ziet er heel spannend uit op de kaart. Boven de tien knopen wind kan er een swell ontstaan met gevaarlijke brekers. Als wij over de drempel varen is het windstil en we merken er dus weinig van. Tussen de klippen door zien we wel wat brekers, maar daar kunnen we voldoende afstand van houden. Het duurt even voor we een mooi plekje hebben gevonden, het is hier een stuk drukker, maar als we liggen, kijken we elkaar aan en weten het meteen, dit is zoals we de Bahama’s willen zien.

Inklaren gaat van een leien dakje, buiten het feit dat je wel even in de buidel moet tasten. Echter als je bedenkt dat de Bahama’s bij elkaar net zo groot zijn als het hele Caribisch gebied, dan vallen ook deze kosten goed te verklaren. Onze verklaring dat we rechtstreeks vanaf de BVI’s komen, gaat er in als zoete koek en dus lopen we al snel buiten met de gewenste stempels in het paspoort.


zondag 8 april 2018

Turks and Caicos 2

Vandaag zijn we de lagune overgestoken naar het piepkleine eilandje French Cay. Een spannende tocht die we helemaal hebben kunnen zeilen. Af en toe slechts 40 cm onder kiel. Wel heel bijzonder.

Dit eilandje is een schoonheid. Meer dan een hoopje zand met wat lage begroeiing is het niet maar samen met het heldere water, de vele conch schelpen en de haaien langs het strand is het oogverblindend mooi. Op het strand ligt een klein houten zeilbootje. Als we voor anker liggen, varen we naar het eilandje en maken een wandeling. Er zitten naast de vele vogels ook veel leguanen.

Het zeilbootje op het strand is eigenlijk hartverscheurend. Het blijkt een vluchtelingenbootje uit Haïti.  In het bootje ligt veel kleding, boekjes en mobiele telefoons. We worden er stil van.






vrijdag 6 april 2018

Turks and Caicos

Eindelijk is het zover. Tijd en zin om ons blog voort te zetten. We beginnen gewoon waar we opgehouden waren en proberen de komende tijd weer nieuwe posts te plaatsen.

Op 6 april komen we aan op de Turks and Caicos eilanden. We ankeren bij het hoofdeiland tussen een paar andere jachten. Het water is kristalhelder. Je zou denken dat we al heel wat helder water hebben gezien, maar dit overtreft alles.

Als we op de kant gaan inklaren zien we ook hier de enorme schade die er is aangericht door de twee orkanen van vorig jaar. En Turks and Caicos is al zo arm. Hoewel er enkele vakantieresorts zijn leeft het grootste deel van de inwoners van de visserij en dat is geen vetpot om het understatement van de dag er maar eens in te gooien. Inklaren heeft flink wat voeten in de aarde. Niet de bureaucratie is de oorzaak, maar het feit dat het customs hoofdkantoor noodgedwongen is verplaatst. Het eigenlijke kantoor is verwoest door de orkanen. Het duurt een tijdje voor we het juiste gebouw hebben gevonden, maar worden dan snel en vriendelijk geholpen en lopen daarna weer terug naar de haven.

Als we met de dinghy terugkomen bij de boot zijn Sjoerd en Femmie enigszins in paniek. Een enorme barracuda heeft een bezoek gebracht toen ze aan het zwemmen waren. Ze zijn er bijna van overtuigd dat het de grote broer of vader van de door ons gevangen barracuda tijdens de oversteek is. Haha.

Overmorgen willen we de grote lagune oversteken. We zien er een beetje tegenop omdat de diepte niet heel duidelijk wordt aangegeven op de kaarten. En wat er wordt aangegeven schommelt tussen de 1,80 en 2,50 meter. Niet veel ruimte onder de kiel dus.

Hier nog een paar foto’s van de oversteek MET bultruggen:





donderdag 5 april 2018

Road Town BVI's - Turks and Caicos (dag 2)

Goeiemorgen,

Ik moet eerst even een correctie maken op het bericht van gisteren. Helaas is er toen een stuk tekst uit een eerder bericht blijven staan, met de mededeling dat Monique zeeziek was. Degene die het hele verhaal hebben gelezen, hadden dat waarschijnlijk wel door, maar toch nog maar even ter verduidelijking; sinds ons vertrek heeft niemand last van zeekziekte en we voelen ons top.

Helemaal na gisteren. Net na de lunch zien we op een paar honderd meter van de boot twee enorme bultruggen uit het water springen. Wat een machtig gezicht. We kunnen zelfs iets dichterbij komen en zien ze nog een keer of vijf boven komen. Een geweldig moment natuurlijk.

Helaas geen vis gevangen, wel een keer flink beet, maar met één flink sprong uit het water is deze vangst verdwenen. Ondanks dit verlies kan onze dag al niet meer stuk.

Zelfs niet vanwege het feit dat we vrijwel geen wind hebben. Drie tot vijf knoopjes ruime wind is echt te weinig. Ook met een prachtig glad onderwaterschip.

We denken, door het gemis aan wind, vanavond niet voor het donker aan te komen bij de Turks and Caicos. We hebben echter een ankerbaai gevonden zonder gevaarlijke ondieptes en klippen in de aanloop. Hoogstwaarschijnlijk gaan we daar voor anker om de volgende dag nog een mijl of twintig verder te zeilen, zodat we daar kunnen inklaren.

Vandaag hopen we nog op wat visvangst en wellicht een paar bultruggen en dan is deze overtocht weer een hele mooie op het lijstje.

Groetjes, Peter, Monique, Sjoerd en Femmie

Positie:
20 56.870' N
69 50.972' W

Koers over de grond (cog): 290 graden
Snelheid over de grond (sog): 5,5 knopen
Dagafstand: 147 mijl
Afstand te gaan (dtg): 79 mijl

woensdag 4 april 2018

Road Town BVI's - Turks and Caicos (dag 1)

Een hele goeiemorgen,

We zijn weer een flink stuk opgeschoten en verwachten vanavond rond zonsondergang aan te komen in Charlotteville Tobago.

Monique heeft helaas behoorlijk last van zeeziekte tijdens deze overtocht. Vanmorgen gaat het beter en hopelijk blijft dat de rest van de dag ook zo.

Gisteren hebben we nog lang last gehad van overkomende squalls. Vooral het feit dat er tussen de squalls geen zuchtje wind staat is vervelend. In de middag is alles weer rustig en maken we goede voortgang. Ook door de Guyanastroom die we hier goed mee hebben.

Een hele goede morgen allemaal,

We zijn sinds gisterochtend zes uur plaatselijke tijd weer onderweg. Ons doel is de Turks and Caicos eilanden.

De wind is zwak rond kracht twee en op dit moment zelfs helemaal weg. We hebben de motor dus bijstaan.

Aan boord is alles wel en geen zeeziektes o.i.d. Gister overdag vangen we een flinke Mahi Mahi. Eigenlijk zijn het er twee. De grootste zit aan de andere lijn, maar die kiest het hazenpad voor we hem aan boord kunnen halen. Hetzelfde geldt even later voor een mooie tonijn, die de zee verkiest boven de pan. Maar van de Mahi Mahi die we wel binnenhalen, smullen we heerlijk tijdens het avondeten.

De wachten gaat fijn, nu ook Sjoerd zijn wacht mee kan draaien is het lekker doorpitten.

Tot zover en morgen proberen we ons weer te melden.

Groetjes, Peter, Monique, Sjoerd en Femmie


Positie:
19 48.500' N
067 26.088' W

Koers over de grond (cog): 300 graden
Snelheid over de grond (sog): 6,1 knopen
Dagafstand: 184 mijl
Afstand te gaan (dtg): 226 mijl

vrijdag 2 februari 2018

Tobago colors


Grijs kan je Tobago niet noemen. Groen zeker. Het eiland bestaat voor het overgrote deel uit ondoordringbare jungle. Fantastisch groen door de vele regen die wij ook vrijwel elke dag over krijgen.  Tsja, we blijven Nederlanders en hebben altijd wat te zeiken over het weer. Maar de temperatuur is heerlijk, zowel onder als boven water.







We genieten elke dag van het leven onder en boven water. Tobago is het eerste land waar we in water van zwembadtemperatuur kunnen zwemmen en zonder problemen het anker op vijftien meter diepte zien liggen. Diep ankeren is het hier wel, maar met voldoende ketting geen enkel probleem.
Omdat je in het dorpje Charlotteville vrij snel bent uitgekeken, besluiten we om een auto te huren. We rijden een paar keer het eilandje rond en zien dat ook de huizen hier niet grijs zijn. De meeste huizen zijn in felle kleuren geschilderd, wat voor ons echt Caribisch overkomt. We dopen deze week daarom Tobago colors.













Het laatste uitstapje naar het beroemde Pigeon point aan de andere kant van het eiland samen met Weinand en Marlies van de Ocean Goose, valt “een beetje” tegen. De wellicht meest gefotografeerde pier, blijkt van beton en het zwemwater is afgezet met boeien, waardoor er van het gedroomde snorkelen ook niks terechtkomt. Kortom een kleine domper, maar dat kan de pret niet drukken en we kijken terug op een heerlijke ontspannen week.

vrijdag 19 januari 2018

Domburg - Charlotteville Tobago (dag 2)

Een hele goeiemorgen,

We zijn weer een flink stuk opgeschoten en verwachten vanavond rond zonsondergang aan te komen in Charlotteville Tobago.

Monique heeft helaas behoorlijk last van zeeziekte tijdens deze overtocht. Vanmorgen gaat het beter en hopelijk blijft dat de rest van de dag ook zo.

Gisteren hebben we nog lang last gehad van overkomende squalls. Vooral het feit dat er tussen de squalls geen zuchtje wind staat is vervelend. In de middag is alles weer rustig en maken we goede voortgang. Ook door de Guyanastroom die we hier goed mee hebben.

Helaas ruimt de wind in de avond en neemt ook behoorlijk af. Dit blijft zo tot op dit moment. We hebben nog net tien knoopjes wind en met de stroom mee varen we nog zes tot zeven knopen. Nog niet heel slecht natuurlijk, maar de snelheid door het water is maar een knoopje of vier tot vijf waardoor het ook wat oncomfortabeler wordt op deze ruime koers.

Hopelijk neemt de wind nog een beetje toe. Twee tot drie knoopjes meer is eigenlijk al voldoende. Dan kunnen we ruim voor het donker wordt ons anker later vallen in Pirates Bay.

Tot zover.

Groetjes, Peter, Monique en Femmie


Positie:
10 26.923' N
059 32.975' W

Koers over de grond (cog): 316 graden
Snelheid over de grond (sog): 7,8 knopen
Dagafstand: 209 mijl
Afstand te gaan (dtg): 84 mijl
Geschatte aankomst (eta): 19 januari 2018 tussen 17:00 uur en 20:00 uur

donderdag 18 januari 2018

Domburg - Charlotteville Tobago (dag 1)

Goedemorgen allemaal,

De eerste nacht zit er weer op en de voortgang is prima.

We voelen ons allemaal goed.

Gisteren zijn we om half tien lokale tijd vanaf onze ankerplek bij Domburg vertrokken. Met de stroom mee zijn we binnen twee uur op open zee. De Liefde heeft het naar haar zin, want we lopen op de rivier af en toe meer dan 12 knopen.

Op zee is de stroming wat minder, maar ook daar is de snelheid vrijwel constant tegen de negen knopen.

Tot vanmorgen vroeg rond een uur of vijf de eerste squall (bui met vaak veel wind) overkomt. Voor de bui uit neemt de wind even toe tot 20 knopen, maar die valt al snel helemaal weg. Als het log nog maar 1,1 knoopje aangeeft, starten we de motor. De uren erna, tot nu toe, het is nu bijna acht uur in de morgen, volgt de ene na de andere squall. We hebben er vier geteld en om ons heen liggen er nog een paar. Gelukkig liggen die laatste aan de goede kant, zodat we die niet meer over krijgen. Helaas zit er geen enkele wind in de squalls en hebben we nog steeds de motor bij. De ware wind is nu rond de vijf knopen. Een beetje te weinig voor De Liefde.

We gaan en vanuit dat het weer in de komende uren gaat stabiliseren en dat de wind dan ook weer terug gaat komen.

Gisteren hebben we nog een keer flink beet gehad, maar helaas niet voldoende om de vis binnen te kunnen halen. Vandaag doen we een nieuwe poging.

Tot zover, morgen rond dezelfde tijd melden we ons weer.

Groetjes, Peter, Monique en Femmie


Positie:
07 57.671' N
057. 04.675' W

Koers over de grond (cog): 322 graden
Snelheid over de grond (sog): 8,5 knopen
Afgelegde afstand sinds vertrek: 189 mijl
Afstand te gaan (dtg): 293 mijl
Geschatte aankomst (eta): 19 januari 2018 tussen 15:00 uur en 24:00 uur

woensdag 17 januari 2018

Suriname

Eerst nog maar eens wat sfeerbeelden van onze overtocht van Banjul naar Suriname. We hebben best wat deining gehad, hoewel dat op foto's vaak niet helemaal leeker overkomt. Ik heb mijn best gedaan de horizon ook horizontaal te laten zijn. Maar zoals jullie zien, is dat niet heul makkelijk









Genieten in Suriname. Nou, dat kost geen moeite met zoveel relaxte mensen om je heen. We zijn hier nu ruim twee weken en hebben de Surinamevibe inmiddels wel te pakken.

Op 1 januari om 18:00 uur, precies op het kentermoment op de Surinamerivier, laten we ons anker vallen bij Harbour Resort Domburg. Er is inmiddels een wachtlijst voor de meerboeien, maar daar hoeven we niet op te wachten. Het anker heeft de bodem nog niet geraakt of we liggen als een huis. We worden direct verwelkomd door de vertrekkers die hier al voor kortere of langere tijd liggen en we voelen ons meteen thuis.

Na een korte opruimronde varen we met de dinghy naar de kant en kunnen meteen aan de Hollandse snacks. Van bitterballen tot frikandel speciaal, het is allemaal te krijgen bij Nettie en Jelle die het Harbour Resort al een aantal jaar bestieren. Het ziet er allemaal prima verzorgd uit met douches, zwembad, wifi en een prachtig uitzicht over de rivier met alle geankerde vertrekkersboten.

De eerste dagen (week) doen we niks. Een beetje zwemmen, ouwehoeren met medevertrekkers, een uitstapje naar Paramaribo dat is het eigenlijk wel.

En natuurlijk wordt de verjaardag van Monique ook gevierd.


Babysitten bij vertrekkers met een adoptiekatertje.
De moskee naast de synagoge en de kerk in Paramaribo.
Niet heel veel is er over van de vele koloniale huizen in Paramaribo. Een paar mooie exemplaren zijn er nog over.
Kortom genieten met een grote G en even alle stress, die er natuurlijk nog steeds wel is, naar de achtergrond laten verdwijnen.

De tweede week is een stuk ondernemender. We trekken "de jungle"in langs de Surinamerivier en overnachten een paar nachten bij Mandje (de "bijnaam van de resorteigenaar. Vrijwel niemand kent zijn werkelijke naam meer overigens) van het Menimi Vakantieparadijs langs de rivier. Je kunt daar niet met de auto komen. De weg houdt op bij Atjoni en je moet dan verder met de korjaal.


In Afrika heten die dingen piroques en hier aan de overkant dus korjaal. Het resort van Mandje ligt ruim twee uur varen vanaf Atjoni. Op de route ernaartoe passeer je drie stroomversnellingen, waarbij je bij de eerste denkt, hoe gaat die schipper dat doen. Bij de tweede grotere stroomversnelling denk je, hoe gaat die schipper dat doen. En bij de derde, oh dat zal best goed gaan. En dat gaat het eigenlijk ook steeds. Hoewel de korjaal wel af en toe een steentje onder water raakt.




Het vakantiepark van Mandje is prachtig. Het bestaat uit een vijftal vakantiehuisjes met op de begane grond een kamer en op de eerste verdieping ook een kamer. Verder zijn er nog twee iets grotere huizen met wat kleinere kamers en een centrale eetzaal van waaruit ook de excursies vertrekken. Wij krijgen een kamer op de eerste verdieping met vijf bedden. We hebben het dus voor het uitzoeken.
Typhoon komt hier elk jaar langs en heeft de titel van zijn eerste album hier ontdekt.


Het is heel rustig op het park. Er zijn slechts acht andere gasten en met zes daarvan maken we een dorpswandeling door een dorpje iets meer stroomopwaarts. Helaas valt de wandeling een beetje tegen. De inwoners van het dorpje zijn flink geïnstrueerd door de parkeigenaren, zodat ons bezoek niet erg authentiek overkomt. De huisjes zijn wel prachtig en ondanks de niet erg spontane inwoners, vinden we het toch de moeite waard om hier te zijn geweest.










De kaaimannentocht per korjaal die avond, laten we maar voor wat die is. We zijn te moe van de reis en kruipen vroeg onder de klamboe. De volgende morgen staan we vroeg op en doen we een boswandeling. De gids weet veel te vertellen over de verschillende planten en bomen. Ook hun "geneeskrachtige" werking wordt daarbij niet overgeslagen.


Femmie "Jane"








Na de boswandeling en de lunch vertrekken we per korjaal naar een grotere stroomversnelling om heerlijk te badderen.



Als we terug zijn op het park, werpen we onszelf in een hangmat en luieren de rest van de middag in de schaduw van de bomen. We hebben een heel zwaar leven hier.

Babysitten terwijl Femmie wordt "ingevlochten".



Een paar sfeerbeelden van het uitzicht bij Mandje.







De volgende dag vertrekken we weer en op de terugweg naar Atjoni zien we nog een kaaiman het water in glijden vanaf de oever. De auto staat er nog en met een korte tussenstop bij het Brokopondo Stuwmeer zijn we in de namiddag weer terug in Domburg.



Dan wordt het tijd om eens na te denken over een vertrekdatum. Maar niet voordat we nog een dagje naar Frederiksdorp gaan, waar we de oude plantage uit de "rijke" maar vooral donkere periode van Suriname kunnen bezoeken. We zijn onder de indruk en kunnen iedereen aanbevelen om hier eens een kijkje te nemen. De meeste huizen en gebouwen zijn nog in originele en prachtig gerestaureerde staat en je kunt een goede indruk krijgen van het bestaan van de slaven en landeigenaren in die tijd.
Ook Femmie is zichtbaar onder de indruk van alles wat hier te zien is. Toevallig of niet, Femmie leert voor het vak geschiedenis precies op dit moment over deze periode.







En dan valt de beslissing, we gaan woensdag 17 januari vertrekken uit dit prachtige maar ook door wanbeleid op vele gebieden zeer slecht functionerende land. Dat laatste gaat gewoon aan je hart als je bedenkt hoe rijk dit land in potentie is. En toch kijken we terug op een geweldige tijd en wie weet komen we hier nog eens terug. Er is immers nog veel te zien.

We vertrekken rond 10 uur lokale tijd en verwachten vrijdag of zaterdag in Tobago aan te komen. Onderweg proberen we weer af en toe een berichtje te sturen met onze belevenissen.