Suriname

Eerst nog maar eens wat sfeerbeelden van onze overtocht van Banjul naar Suriname. We hebben best wat deining gehad, hoewel dat op foto's vaak niet helemaal leeker overkomt. Ik heb mijn best gedaan de horizon ook horizontaal te laten zijn. Maar zoals jullie zien, is dat niet heul makkelijk

Genieten in Suriname. Nou, dat kost geen moeite met zoveel relaxte mensen om je heen. We zijn hier nu ruim twee weken en hebben de Surinamevibe inmiddels wel te pakken.

Op 1 januari om 18:00 uur, precies op het kentermoment op de Surinamerivier, laten we ons anker vallen bij Harbour Resort Domburg. Er is inmiddels een wachtlijst voor de meerboeien, maar daar hoeven we niet op te wachten. Het anker heeft de bodem nog niet geraakt of we liggen als een huis. We worden direct verwelkomd door de vertrekkers die hier al voor kortere of langere tijd liggen en we voelen ons meteen thuis.

Na een korte opruimronde varen we met de dinghy naar de kant en kunnen meteen aan de Hollandse snacks. Van bitterballen tot frikandel speciaal, het is allemaal te krijgen bij Nettie en Jelle die het Harbour Resort al een aantal jaar bestieren. Het ziet er allemaal prima verzorgd uit met douches, zwembad, wifi en een prachtig uitzicht over de rivier met alle geankerde vertrekkersboten.

De eerste dagen (week) doen we niks. Een beetje zwemmen, ouwehoeren met medevertrekkers, een uitstapje naar Paramaribo dat is het eigenlijk wel.

En natuurlijk wordt de verjaardag van Monique ook gevierd.

Babysitten bij vertrekkers met een adoptiekatertje.

De moskee naast de synagoge en de kerk in Paramaribo.

Niet heel veel is er over van de vele koloniale huizen in Paramaribo. Een paar mooie exemplaren zijn er nog over.

Kortom genieten met een grote G en even alle stress, die er natuurlijk nog steeds wel is, naar de achtergrond laten verdwijnen.

De tweede week is een stuk ondernemender. We trekken "de jungle"in langs de Surinamerivier en overnachten een paar nachten bij Mandje (de "bijnaam van de resorteigenaar. Vrijwel niemand kent zijn werkelijke naam meer overigens) van het Menimi Vakantieparadijs langs de rivier. Je kunt daar niet met de auto komen. De weg houdt op bij Atjoni en je moet dan verder met de korjaal.

In Afrika heten die dingen piroques en hier aan de overkant dus korjaal. Het resort van Mandje ligt ruim twee uur varen vanaf Atjoni. Op de route ernaartoe passeer je drie stroomversnellingen, waarbij je bij de eerste denkt, hoe gaat die schipper dat doen. Bij de tweede grotere stroomversnelling denk je, hoe gaat die schipper dat doen. En bij de derde, oh dat zal best goed gaan. En dat gaat het eigenlijk ook steeds. Hoewel de korjaal wel af en toe een steentje onder water raakt.

Het vakantiepark van Mandje is prachtig. Het bestaat uit een vijftal vakantiehuisjes met op de begane grond een kamer en op de eerste verdieping ook een kamer. Verder zijn er nog twee iets grotere huizen met wat kleinere kamers en een centrale eetzaal van waaruit ook de excursies vertrekken. Wij krijgen een kamer op de eerste verdieping met vijf bedden. We hebben het dus voor het uitzoeken.

Typhoon komt hier elk jaar langs en heeft de titel van zijn eerste album hier ontdekt.

Het is heel rustig op het park. Er zijn slechts acht andere gasten en met zes daarvan maken we een dorpswandeling door een dorpje iets meer stroomopwaarts. Helaas valt de wandeling een beetje tegen. De inwoners van het dorpje zijn flink geïnstrueerd door de parkeigenaren, zodat ons bezoek niet erg authentiek overkomt. De huisjes zijn wel prachtig en ondanks de niet erg spontane inwoners, vinden we het toch de moeite waard om hier te zijn geweest.

De kaaimannentocht per korjaal die avond, laten we maar voor wat die is. We zijn te moe van de reis en kruipen vroeg onder de klamboe. De volgende morgen staan we vroeg op en doen we een boswandeling. De gids weet veel te vertellen over de verschillende planten en bomen. Ook hun "geneeskrachtige" werking wordt daarbij niet overgeslagen.

Femmie "Jane"

Na de boswandeling en de lunch vertrekken we per korjaal naar een grotere stroomversnelling om heerlijk te badderen.

Als we terug zijn op het park, werpen we onszelf in een hangmat en luieren de rest van de middag in de schaduw van de bomen. We hebben een heel zwaar leven hier.

Babysitten terwijl Femmie wordt "ingevlochten".

Een paar sfeerbeelden van het uitzicht bij Mandje.

De volgende dag vertrekken we weer en op de terugweg naar Atjoni zien we nog een kaaiman het water in glijden vanaf de oever. De auto staat er nog en met een korte tussenstop bij het Brokopondo Stuwmeer zijn we in de namiddag weer terug in Domburg.

Dan wordt het tijd om eens na te denken over een vertrekdatum. Maar niet voordat we nog een dagje naar Frederiksdorp gaan, waar we de oude plantage uit de "rijke" maar vooral donkere periode van Suriname kunnen bezoeken. We zijn onder de indruk en kunnen iedereen aanbevelen om hier eens een kijkje te nemen. De meeste huizen en gebouwen zijn nog in originele en prachtig gerestaureerde staat en je kunt een goede indruk krijgen van het bestaan van de slaven en landeigenaren in die tijd.
Ook Femmie is zichtbaar onder de indruk van alles wat hier te zien is. Toevallig of niet, Femmie leert voor het vak geschiedenis precies op dit moment over deze periode.

En dan valt de beslissing, we gaan woensdag 17 januari vertrekken uit dit prachtige maar ook door wanbeleid op vele gebieden zeer slecht functionerende land. Dat laatste gaat gewoon aan je hart als je bedenkt hoe rijk dit land in potentie is. En toch kijken we terug op een geweldige tijd en wie weet komen we hier nog eens terug. Er is immers nog veel te zien.

We vertrekken rond 10 uur lokale tijd en verwachten vrijdag of zaterdag in Tobago aan te komen. Onderweg proberen we weer af en toe een berichtje te sturen met onze belevenissen.