donderdag 20 juli 2017

De eerste week (deel 1)

Veilig achter een meerboei wachten we de komende depressie af. De river Dart geeft ons de rust waar we naar op zoek waren sinds ons vertrek uit Monnickendam. Zondag de negende was het dan zover; ons uitzwaaimoment. Hoe lang hebben we hier niet naar uitgekeken? Eigenlijk op de kop af vijf jaar. Maar nu is toch echt de dag gekomen dat we vertrekken naar....... Amsterdam. Ja echt, Mokum wordt onze eerste stop. Niet omdat we niet verder durven, maar omdat we nog enkele dingen moeten regelen, zoals onze auto verkopen aan de eerste de beste straatsteen die we tegenkomen. Ook moet Femmie nog een tweetal toetsen op school doen voordat ze echt kan zeggen; mijn eerste jaar op de middelbare school zit erop.

Voor de auto vinden op maandag snel een koper, woensdag heeft Femmie de laatste schooldag en die avond zijn we natuurlijk ook bij de diplomauitreiking van Sjoerd. Op de valreep krijgen we het aanbod om de VW bus van een goede zeilvriend te lenen, zodat we comfortabel naar Purmerend kunnen (heel erg bedankt nog Ed!) Een fantastisch moment om je zoon zijn vwo diploma in ontvangst te zien nemen. 


Na een beetje onrustige nacht, onbewust lig je toch na te denken of je aan alles hebt gedacht, vertrekken we om zeven uur in de ochtend richting IJmuiden. We hebben besloten om er vandaag maar eens een aardige slinger aan te geven. Zonder wind op de motor met een flinke deining naar Vlissingen. Gek genoeg hebben we daar nooit aangelegd. Wel eens doorheengevaren aan het einde van de staandemastroute, maar overnacht niet. We leggen aan in de Michiel de Ruijterhaven. We ontdekken direct dat de kermis in de stad is. Morgen begint het, zegt de havenmeester en het duurt tien dagen tot half een in de nacht. Daar worden we dus niet zo blij van. Na een rustige nacht, verkennen we de volgende dag het mooie Vlissingen en kijken die dag natuurlijk meermaals over de Westerschelde. Maar dan begint de kermis, in den beginne is het nog kalm, maar al snel gaan alle geluidsremmen los. Gelukkig houden de kermisexploitanten zich netjes aan de voorgeschreven eindtijd en om half een is het ineens oorverdovend stil. 


Maar dan........rond drie uur horen we voetstappen op de boot. We liggen niet gestapeld, dus er hoeft niemand over de boot. Monique springt direct uit bed en rent naar de kajuit. Er staat iemand op het voordek en Monique schuift het luik open en na enkele krachtermen die we hier maar niet opschrijven, rent de indringer via het achterdek, deels het water tussen wal en schip en de steiger, richting het havenkantoor. Daar duiken de twee personen, een persoon stond blijkbaar op de uitkijk, achter de stenen zeewering. Wij bellen meteen de politie en na enkele minuten zien we ze op de kade met een zaklamp zoeken. Ze komen niet bij ons langs, maar wel horen we dat ze iedereen op het plein wegsturen. Wij duiken, rillend van de kou, ons bed weer in en proberen nog wat te slapen. Dat lukt maar heel moeilijk. Immers, waar zijn we nu eigenlijk? Niet in een of ander eng land waar we heel vaak voor gewaarschuwd zijn in de afgelopen tijd, maar gewoon in het veilige Nederland. En toch gebeurt er iets, wat je absoluut niet wilt. Indringers op je boot. 

Hoewel we al hadden besloten om die morgen te vertrekken richting Oostende, doet het afscheid van Vlissingen ons geen enkele pijn. Of we hier ooit terugkomen? 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten